Lotte Teussink is een Nederlandse kunstenaar die een onderscheidende esthetiek heeft ontwikkeld. Ze combineert kinderlijke fantasie met diepere psychologische verwikkelingen, vaak geaccentueerd met subtiele donkere boventonen. Haar kunstwerken hebben een ongebruikelijke maar effectieve dromerigheid en onthullen mysterieuze elementen van de menselijke persoonlijkheid die normaal gesproken in het dagelijks leven verborgen blijven. Ze accentueert haar onderwerpen verder door ze te schilderen tegen een enigmatische donkere achtergrond of in fantasierijke decors die opzettelijk onnatuurlijk zijn gekleurd. Lotte creëert zo een evenwicht dat harmonieus, kwetsbaar en op een toegankelijke manier onthullend is. Ze hanteert een intuïtieve werkwijze; haar kunst ontstaat door het onderbewuste te laten spreken en vragen te stellen over verschillende fasen en aspecten van het leven, die uiteindelijk door haar kunst worden vertaald.
Lottes schilderijen zijn geïnspireerd door verschillende elementen. Sinds haar jeugd heeft ze interesse gehad in de donkere kant van dingen, in sprookjes en imaginaire werelden. Nadat ze autonome kunst studeerde aan de kunstacademie in Rotterdam, ging ze regelmatig voor een bepaalde tijd ergens heen alleen om te schilderen, zogenaamde ‘kunstresidenties’. Dan woonde ze ergens in eenzaamheid voor meerdere maanden, en verdeelde haar tijd over schilderen en rondlopen in het bos. Omdat ze in 2015 moeder is geworden, heeft ze de lengte van deze residenties gereduceert tot 2 à 3 weken per jaar. Lotte zoekt naar eenzaamheid om alleen op haar werk te kunnen focussen, en niet te worden afgeleid door dagelijkse routine. Een bij tijd en wijle confronterende methode, maar ook erg effectief. Naderhand is er altijd een diepere laag zichtbaar of voelbaar in haar werken. Dit kan een bepaald idee zijn, maar ook een nieuwe schildertechniek waarmee ze haar visuele taal en kunstpraktijk kan blijven ontwikkelen
Lottes schilderijen zijn een mix van (pop) surrealisme, realisme, naïeve schilderkunst en spiritualisme. Het ademt een sfeer van melancholy en nostalgie, maar ook een bepaalde luchtigheid en humor. Ze gebruikt vaak elementen die haar stijl herkenbaar maken: felgekleurde gedetailleerde patronen, grote ogen, een gebalanceerde kleurkeuze en bedachtzame composities. Haar wezens hebben vaak geen mond. Ze ‘voelen’ in plaats van ‘praten’.
Voor haar werken gebruikt Lotte verschillende materialen: een onderlaag is opgezet in houtskool, achtergronden zijn geschilderd met acrylverf en voorgronden met olieverf. Ze schildert op doek of papier, soms voegt ze details toe met kleurpotlood of inkt.
WAT DENKT LOTTE…
‘ Meestal laat ik mijn werk door de mensen zelf interpreteren. Ik heb het gevoel dat woorden en uitleg beperkend werken wat betreft het ervaren van het kunstwerk. Maar ik begrijp dat mensen vragen stellen; de wezens zonder mond roepen vragen op. En dat is wat ik graag laat zien; een gevoel van mysterie en diepte van de menselijke ziel. Veel dieper dan woorden kunnen omschrijven.
Voor mij is het maken van kunst een manier om te onderzoeken welke plek je als mens inneemt in het universum; je stelt jezelf vragen als ‘wie ben ik’ en ‘waarom ben ik hier’. Ik ben erachter gekomen dat mijn schilderijen mijn vragen zijn, en gedurende de jaren heb ik langzaam wat antwoorden gekregen. Het belangrijkste wat ik tot nu toe geleerd heb, is dat ik een persoon ben die communiceert via zintuigen en emoties, terwijl ik woorden ervaar als teveel van een vereenvoudiging, een afleiding. Van kinds af aan heb ik het schilderen en tekenen instinctief gebruikt als een tool voor non-verbale communicatie. Ik voel dingen die ik niet uit kan leggen, en nu leer ik daarop te vertrouwen in plaats van ertegen te vechten of het te negeren. Het is een continu proces. Intuïtie is het belangrijkst wanneer je iets maakt dat met de kijker communiceert.’